SUERINUM

SUERINUM

urbs Saxoniae inferioris alias partim sub Episcopo proprio partim sub Duce proprio e familia Megapolitana. Nunc tota sub hoc, pace Monasteriensi Suerinensis lineae auctor Adolfus Fridericus est filius Iohannis A. C. 1592. demortui, frater Iohannis Alberti, qui Gustrovianam est orsus. Hi ambo a Caesare proscripti A. C. 1628. et Ducatus Wallenstenio concessus est: sed restituit illos Gustavus Adolphus A. C. 1631. Postmodum in Monasteriensi tractatu, ut Wismariam Suecis cederet Dux Suerinensis, Episcopatus urbis cum Razenburgio, aliquotque commendis domui in compensationem data. Moriens Dux A. C. 1658. praeter filias reliquit Christianum, qui ad Latinos accessit ritus, Carolum, Ioh. Georgium, Gustavum Rodolfum, Fridericum, Philippum Ludovicum et Henricum Wilhelmum. Vide Phil. Iac. Spenerum Syll. Geneal. Histor. in fam. Wandalica. Sedet urbs iuxta lacum cognom. 7. milliar. Germanic. a Gustrovia, altera Ducum sede in Occasum 3. a Vismaria in Meridiem. Ceterum, Origo Episcopatui ea fuit; Mecklenburgi Episcopatus, auctore Godescalcô Obotritorum Principe coepit A. C. 1662. Cum vero Antistes Ioannes Scotus, iuxta cum Godescalco, a Wandalis avitae superstitionis pervicacibus, morte sublatus esset, inde Suerinum Henricus I. illum transsulit, quo a Slavorum iniuriis Antistites aliquanto tutiores degerenr. Agrô postmodum reditibusque Henricus Leo instruxit. Quem cum saeculis prioribus multi ex Mecklenburgica gente iam obivislent, hereditariô tandem iure in istos cessit, Westphalicae pacis constitutione, sacrâ conditione solutus (saecularisirt) una cum Raceburgensi, in Wismariae redhostimentum, ut dictum. Et ratione huius Principes cluent Mecklenburgici Duces. iidem Comites Suerini quoque insigniuntur, ob hanc causam. Suermensi agro, victô Nicolottô Buthuis filio Guncelinum Comitis nomine praeposuit Henticus Leo, cuius posteris possessionem, aliquandiu quietam (per duo scil. saecula) turbaverunt Albertus atque Ioannes Mecklenburgii, cum Imperit Principum honore, etiam animis, aucti, clientelae saltem titulô eam a Comitibus haberi postularent. Quô eventu, non adeo liquet: quamquam vero propius videatur, Comites, quo claritudinem Domus obsequiô protegerent, potentioribus concessisle. Eorum familiam finiit Otto, Rosa, cognominatus, cuius filia Richsa seu Richardis, nupta Alberto II. Duci Mecklenburgio, Regni quoque Sueciae honore postea aucto, titulum (quem tamen iam ante Albertum, primum Imperii ex Mecklenburgiorum Gente Ducem usurpâsse quidam volunt) terrasque Comitatus istius in domum mariti attulit. Tob. Pfannerus de praecipuis Germ. Principum gentibus c. 6.